რუბრიკაში #კინოდღიურები, დღეს, ჟურნალისტი სალომე არშბა ისაუბრებს თავის კინოგემოვნებაზე.
რომელ მსახიობთან იმეგობრებდით, და რომელ ფილმში ითამაშებდით მასთან ერთად?
სხვადასხვა დროს სხვადასხვა მსახიობთან მეგობრობა მინდა ხოლმე. ახლა, მაგალითად, დიდი სიამოვნებით მიხაელ ჰანეკეს ფილმში პიანისტი ქალი, ანი ჟირარდოს გმირთან ერთად ვითამაშებდი. ერიკა ვიქნებოდი, ნიჭიერი პიანისტი, ვენის კონსერვატორიის პროფესორი, თითქოს შემდგარი ქალი, რომელიც დედასთან და დედის წესებით ცხოვრობს. დედა-შვილის წინააღმდეგობრივი და უცნაური ურთიერთობა განსაკუთრებით საინტერესოა ამ ეტაპზე ჩემთვის. მგონია, რომ ერიკა მსხვერპლია, რომელიც დედამ შეიწირა, რომელიც არც ცდილობს ბედნიერებისთვის იბრძოლოს, არც ბედს ეწინააღმდეგება, ცხოვრების დინებას მიყვება, თითქოს სიყვარულიც არ შეუძლია და შესაბამისად ვერც სხვას გააბედნიერებს. კიდევ არაერთი ფილმი მახსენდება ამ თემის ირგვლივ, თუნდაც ინგმარ ბერგმანის შემოდგომის სონატა.
რომელი ცნობილი რეჟისორის ფილმში შეასრულებდით მთავარ როლს?
ლუკინო ვისკონტის ფილმი ყველაზე ლამაზი, სადაც მთავარ როლს განუმეორებელი ანა მანიანი ასრულებს. დედა, რომელიც ყველანაირი ხერხით ცდილობს თავისი პატარა გოგონა დიდ კინოში მოახვედროს. მიზნის მისაღწევად ანა მანიანის გმირი ყველაფრისთვის მზადაა. ომის შემდგომი პერიოდის იტალია, სოციალური პრობლემები, ადამიანური ურთიერთობები და დედა, რომლისთვისაც შვილი ყველაზე ლამაზია. ბედნიერება იქნებოდა ვისკონტისთან ერთად ამ ფილმზე მუშაობა.
ფილმი რომელმაც თქვენს ცხოვრებაზე დიდი გავლენა მოახდინა იყო…
კარგად მახსოვს, როგორი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე თეო ანგელოპულოსის ფილმმა, პეიზაჟი ნისლში. ალექსანდრე და ვულა, ფილმის მთავარი გმირები, რომლებსაც თითქოს დრო არ აღელვებთ, არადა, სულ სადღაც მიიჩქარიან. მიზანი კი ერთია: ისინი მამას ეძებენ, ეძებენ სიზმარშიც და წარმოსახვაშიც. გერმანიისკენ მიდიან, გზა კი ძალიან შორია, ზოგჯერ გეჩვენება, რომ დაუსრულებელიც კი. ალბათ, ამიტომაც კითხვაზე სად მიდიხარ, მარტივად პასუხობ: შორს. “პეიზაჟი ნისლში” ჩემთვის ის ფილმია, სადაც გარემო ისეთივე უსახურია, როგორც ფილმის გმირების ცხოვრება.
ნებისმიერ ფილმში ცხოვრება რომ შეგეძლოთ და თქვენი პროფესიით მუშაობა, რომელ ფილმს აირჩევდით?
ისევ ლუკინო ვისკონტის ფილმი, სიკვდილი ვენეციაში და ინტერვიუ გუსტავ ფონ აშენბახთან. გმირთან, რომელიც მარტოა, გმირი, რომელიც გვიან მიხვდა, რომ აბსოლუტურ სილამაზესთან შეხვედრა სიკვდილის ტოლფასია, რომ ეს სასჯელია და თან ჯილდოც. გმირი, რომელიც ცხოვრების გადაფასებას იწყებს, ნაცნობი გრძნობები სადღაც ქრება და გუსტავ ფონ აშენბახი მისთვის უცხო განცდას ეწირება, იმ განცდას, რომელიც სილამაზეს ეკუთვნის, ტაძიო აშენბახისთვის ზღაპრულ ვენეციაში ნაპოვნი იდეალური და სრულყოფილი სილამაზეა. უკვდავი სილამაზის მაძიებელთან ჩავწერდი ინტერვიუს.
ძალიან კარგ ხასიათზე როდესაც ხართ, გახსენდებათ ან უყურებთ ფილმს…
ხომ არსებობს ფილმები, რომლებიც არ გბეზრდება, რამდენჯერაც თვალს მოკრავ ტელევიზორში, იმდენჯერ რომ უყურებ, ასეთია ჩემთვის ოდრი ჰეპბერნის ფილმები, ყველაზე კეთილი, მშვიდი, ოდრის გარეგნობიდან გამომდინარე არაამქვეყნიურიც კი. ოდრის ფილმები ჩემთვის სწორედ ის ფილმებია, რომლებიც ყოველთვის განწყობასა და ხასიათს მიუმჯობესებს.
